”…ในขณะที่เรานอบน้อมกาย ใจ เปล่งวาจาถึงพระรัตนตรัยว่า“เป็นสรณะอันปลอดภัย เป็นสรณะอันสูงสุด“ ด้วยพระบาลีว่า
พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิสงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ.ด้วยความตั้งใจจริง จึงกล่าวได้ว่าตัวเราก็เป็น สังฆรัตนะไปด้วยโดยอัตโนมัติ กล่าวคือ “มีเอกภาพร่วมกับพระพุทธรัตนะ พระธรรมรัตนะ และพระสังฆรัตนะ” แปลว่า “มีพระรัตนตรัยอยู่ในใจเรานี่เอง”
ทั้งนี้ เพราะพุทธะกับสังฆะจะสำเร็จได้ก็ต้องมี “ธรรมะ” กล่าวคือ ศีล สมาธิ ปัญญา เพราะฉะนั้น พุทธศาสนิกชนผู้นับถือพระรัตนตรัยเป็นสรณะอันประเสริฐสุด เป็นที่พึ่งอันสูงสุด จึงเป็นการเชิดชูคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ผู้มีจิตใจสูง มิใช่ กราบไหว้เพื่อเซ่นสรวง เพื่ออ้อนวอน เทพเจ้าอย่างคนในสมัยดึกดำบรรพ์…“
สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์
(ช่วง วรปุญฺญมหาเถร ป.ธ.๙)
๒๖ สิงหาคม ๒๔๖๘-๙ ธันวาคม ๒๕๖๔
วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ กรุงเทพมหานคร
